Guitarthai : "กีตาร์เทพ" คอลัมน์ หลอน

(เพจ: โรงเรียนกีตาร์ไทย)

(เพจ: Guitarthai.com)

"กีตาร์เทพ" คอลัมน์ หลอน

ผมกับเหน่งเติบโตมาด้วยกัน แรกๆ เหน่งบ้าฟุตบอล ผมน่ะสิกลับชอบฟังเพลงเล่นกีตาร์ ฝันไว้วันหนึ่งจะเป็นนักกีตาร์ชื่อเสียงโด่งดัง มาวันหนึ่งเหน่งบอกว่าเก็บกีตาร์ได้จากกองขยะ เหน่งบ้าหัดเล่นอยู่ทั้งวัน ผมแทบไม่เคยได้ยินเหน่งฟังเพลงมาก่อน จู่ๆ กลับฟังอย่างบ้าคลั่ง พร้อมทั้งประกาศกับทุกคนว่าจะเป็นนักกีตาร์ระดับโลก สมัยนั้นยังไม่มียูทูบ วันๆ เหน่งจึงฟังเพลงวนไปวนมา หาหนังสือเพลงไอเอสซองฮิตมานั่งหัดเล่นตาม ตอนนั้นเริ่มมีวิดีโอเทปแล้ว บ้านใครมีเหน่งจะไปขอยืม หากราคาไม่แพงก็จะซื้อ ผมไม่เคยเห็นใครบ้าอะไรอย่างไอ้เหน่งเลย หนังสือหนังหาไม่เป็นอันเรียน ฟุตบอลที่เคยบ้าดูบ้าเตะก็ไม่สน เรียกได้ว่าหายใจเป็นเพลงเป็นกีตาร์

ดูเหมือนนักกีตาร์ที่ เหน่งชอบมากจะมีอยู่สองคน คืออีริก แคลปตัน กับแกรี่ มัวร์ แต่ถึงกระนั้นก็เถอะใครต่อใครต่างก็ไม่ได้เห็นว่าเหน่งเล่นกีตาร์เก่งสักแค่ ไหน ออกแนวจะหัวเราะเยาะเสียด้วยซ้ำ ผมสงสารเพื่อน พยายามให้กำลังใจโดยตลอด

วันหนึ่งเหน่งมาหาที่บ้าน ดูลิงโลดดีใจอย่างมาก ไม่รู้ไปอารมณ์ดีมาจากไหน

"กูได้เคล็ดลับเล่นกีตาร์เก่งมา" เหน่งบอก

"งั้นก็ดีสิ ว่าแต่ต้องทำไง ไหนพอจะบอกเพื่อนได้ไหม" ผมยิ้มแบบไม่เชื่อ

"ดึกคืนนี้กูจะไปเล่นกีตาร์ที่แยกไปท้ายวัด"

"ว่าไงนะ" ผมสงสัย "แล้วไง มันเกี่ยวอะไรกับเคล็ดลับด้วย"

"กูจะขายวิญญาณให้ซาตาน"

"พูดบ้าอะไรของมึง"

"เคล็ด ลับที่มึงไม่รู้" เหน่งกระซิบ "เขาว่าไปเล่นกีตาร์กลางสี่แยกตอนตีสองคนเดียว จะมีซาตานมาขอซื้อวิญญาณ ถ้าตกลงเราก็จะเล่นกีตาร์ฝีมือขั้นเทพ" เหน่งพูดอย่างจริงจัง

ผม หัวเราะออกมาทันที "กูว่าไอ้ที่จะหลอกมึงคือผีมากกว่า สี่แยกนั้นใกล้ป่าช้า มึงได้เจอผีแหงๆ ไม่ใช่ซาตานบ้าบอหรอก" ผมพ่นเสียยืดยาวอีกมาก หวังให้เลิกคิด แต่เหน่งกลับมองผมอย่างสมเพชราวกับผมเป็นคนเข้าใจอะไรยากเสียจริง

คืน นั้นผมนั่งฟังเพลงไปเรื่อยๆ จู่ๆ ได้ยินเสียงกีตาร์ดังแผ่วๆ แล้วก็ค่อยๆ ดังขึ้น คือเพลง Parisienne Walkways ของแกรี่ มัวร์ แต่สำเนียงกีตาร์แปลกไป มีการอิมโพรไวส์เยอะและเพิ่มทางคอร์ดลงไป ซ้ำเสียงนั้นเป็นการเล่นสดด้วย ใครนะ หาญกล้ามาเล่นกลางดึกไม่กลัวชาวบ้านด่าหรือไง แต่เอ๊ะ ฝีมือไม่เบา ใครกัน

ผม โผล่หน้าออกไปก็เห็นเหน่ง! ยืนโซโลกีตาร์อย่างลึกลงไปในอารมณ์ ผมตาไม่ฝาดหรอก ไอ้เหน่งจริงๆ เหน่งยังคงโซโลกีตาร์อีกหลายเพลง Night In Bangkok ของน้าแหลม มอริสัน Anastasia ของ Slash แห่งวง Guns N" Roses แปลกที่ไม่มีใครออกมาโวยวายหรือด่าทอเลย ผมยิ่งฟังยิ่งขนลุก หน้าตาเหน่งเหมือนไม่ใช่เพื่อนผมคนเดิม อากาศที่เย็นชื้นยิ่งหนาวลงไปอีก ผมยืนมองผ่านหน้าต่างลงไปอยู่นาน จนกระทั่งมันเลิกเล่นเก็บกีตาร์ลงกล่องแล้วเดินหายไปในความมืด ตลอดเวลาผมไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียงทักทายมันเลย รู้สึกแปลกๆ พิกล เหมือนมันจงใจเล่นให้ผมฟังคนเดียว เพราะรุ่งเช้ามาผมถามคนในบ้านก็ไม่มีใครได้ยินเสียงเพลงเมื่อคืนเลย

ราว กับจะกลัวเหน่งไปด้วย ผมไม่กล้าไปหา ผมเชื่อว่ามันขายวิญญาณให้ซาตานสำเร็จ ไม่เช่นนั้นจะเล่นฉกาจฉกรรจ์ขนาดนั้นเพียงข้ามคืนเลยหรือ เฝ้าคิดเรื่องเหน่งอยู่หลายวัน จนจู่ๆ วันหนึ่งผมได้ยินคนพูดว่าที่ร้านอาหารใกล้บ้านมีนักกีตาร์ฝีมือดีคนหนึ่ง เล่นอยู่ คนติดกันเต็ม

คืนนั้นผมรีบไปทันที แต่ก็ไม่ใช่เหน่ง เป็นใครที่ไหนไม่รู้จัก กลับบ้านนอนคิดอยู่คืนหนึ่งรุ่งขึ้นตัดสินใจไปบ้านเหน่ง แต่แม่เหน่งบอกว่าเหน่งไปบ้านอาที่เป็นนักดนตรีอยู่พิษณุโลก นี่ก็ไม่ได้ติดต่อมา โทร.หาอาทางโน้นก็บอกว่าเหน่งไม่ได้ไปหา

จวบ จนหลายปีผ่านไป ทุกวันนี้ผมไม่เล่นกีตาร์แล้ว ทำงานออฟฟิศไปวันๆ ปล่อยความฝันนักกีตาร์ทิ้งไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ ไม่มีใครได้ข่าวเหน่งอีกเลย ทางบ้านออกตามหาจนท้อ เพื่อนฝูงรุ่นราวคราวเดียวกันหลายคนลืมเหน่งไปแล้ว แต่ผมไม่ลืม เมื่อเดือนก่อนหลังไม่เจอเหน่งกว่าสามสิบปี ผมเจอนักกีตาร์ข้างถนนยืนโซโลกีตาร์เพลงของแกรี่ มัวร์ ผมตกใจมาก เหมือนเพลงของเหน่งที่ผมได้ยินคืนนั้นเลย ทั้งท่วงทำนองการด้นและทางคอร์ด ผมรีบหยุดรถลงไปดู ผมพบชายแต่งตัวสกปรก ผมเผ้ายาวรุงรัง ไม่โกนหนวดเครา ยืนเล่นเพลงของอีริก แคลปตัน, จิมมี่ เฮนดริกซ์ โดยเฉพาะเพลงปิดท้าย Parisienne Walkways ทำเอาผมน้ำตาร่วง ผมเดินไปหาเขา

"เหน่งใช่ไหม กูนะ มึงจำกูได้ไหม"

เหน่งมองผม ท่าทีเขาไม่รู้จักผมเลย จนมีคนมาสะกิด

"ระวัง พ่อหนุ่ม ไอ้นี่คุ้มดีคุ้มร้าย เดี๋ยวมันตีให้นะ หลายคนแถวนี้โดนแล้ว แต่มันโคตรเก่งเลย ฝีมือเทพมาก"

ผมน้ำตานองหน้า หันไปทางเหน่งพลางพูดเบาๆ

"ขออีกเพลงได้ไหมวะ กูโคตรคิดถึงมึงเลย"

เหน่งยิ้มอย่างดีใจแล้วโซโลกีตาร์เพลง Night in Bangkok จนจบเพลง ก่อนจะเก็บข้าวของแล้วขึ้น จักรยานเก่าๆ จากไปโดยไม่พูดไม่จา

wat 525 3 ส.ค. 58 เวลา 16:38:00