|
กีตาร์ที่ผมใฝ่ฝันมาแต่เด็กคือ fender ยุค 70 หรือที่เรียกว่า รุ่นหัวโต คิดแต่เพียงว่ามันคือที่สุดของที่สุด แต่ช่วงวัยรุ่น (เกือบสามสิบปีแล้ว) ไม่มี fender หัวโตขาย ถึงมีก็ไม่มีตังค์ซื้อ สำหรับเด็กมัธยมที่ได้ตังค์วันละ 15 บาท วันเวลาผ่านเลยไป เจอ fender ยุค 80 ตอนปลาย (โลโก้สีเงิน) รู้สึกว่ามันไม่ใช่ ความขลังมันหายไป แถมเป็นคอดำอีกต่างหาก ผมไม่ชอบ แต่ก็เห็นเพื่อนๆ มหาลัยมี (ทำไมมันรวยจังว่ะ ตอนนั้น standard ตัวละ 18,000 บาท strat plus ตัวละ 22,000 บาท) และแล้วความใฝ่ฝันใน fender ก็เลือนหายไปกับกาลเวลา จนเมื่อผมเริ่มมีตังค์บ้าง เริ่มหันมาสนใจกีตาร์อีกครั้ง จึงเพิ่งรู้ว่ายุคหัวโตถูกมองโดยบริษัท fender ยุคใหม่และบรรดาคอวินเทจว่าเป็นยุคที่คุณภาพแย่ มันช่างหักล้างความทรงจำเดิมๆ เสียนี่กระไร ยิ่งในตอนนี้ fender มีทั้ง signature, custom shop, masterbuilt... และยังมี brand hi-end อื่นๆ อีกมากมาย โดยเฉพาะ don grosh ที่ผมชอบเป็นพิเศษ ทำให่้เจ้าหัวโตไม่อยู่ในกระแสเท่าไหร่ จนเมื่อไม่กี่วันมานี้ผมไปร้าน music center ฟอร์จูนที่อยู่แถวบ้าน เหลือบไปมองเจ้าหัวโต ปี 79 ที่แขวนอยู่ในร้านมานานมากๆ ในตอนนั้นความรู้สึกในวัยเยาว์หวนมาอีกครั้ง ผมเริ่มจากหยิบ fender ej มาลองก่อน ตามมาด้วย am deluxe รุ่นครบรอบ 50 ปี และพลาดไม่ได้คือเจ้าหัวโต คอมันช่างเข้ามือ เสียงมันช่างแทวง ลึก อิ่ม กังวาล มันใช่เลย เยี่ยมยอดมาก แม้จะหนักเพราะเป็น hard ash ไหนคนมักจะบอกว่ารุ่นหัวโตห่วย นี่เสียงมันดีมาก ดีกว่าสองตัวที่ลองก่อนหน้านั้น (ชอบมากกว่า custom shop หลายตัวที่เคยลอง) นี่ปี 79 ที่บางคนบอกไม่น่าเล่น เพราะ QC แย่ (บางคนแนะให้เล่น ปี 74 ขึ้นไป) แต่สำหรับผมแล้ว มันยอดเยี่ยมครับ ในที่สุดกว้าสามสิบปีที่ใฝ่ฝัน ผมก็ได้เป็นเจ้าของเจ้าหัวโต เคลือบใส ปิ๊คการ์ดดำ คอขาวแล้วครับ
kobper
2 ส.ค. 57
เวลา 22:41:00
พิมพ์
แจ้งลบ IP = 1.46.81.110
|
|
|