ปองคุณ - RIFLE
ฉันเองก็ไม่รู้ว่าต้องเป็นแบบนี้ ไปอีกนานไหม ในหัวมันเริ่ม มืดมัว หวาดกลัว กับปีศาจร้าย
ในร่างกาย ผู้คนย่างกราย คอยรักฉันมากมาย
แต่ฉันไม่รู้ถึงมันเลย ไม่เหมือนถ้อยคําที่พังเพย
คืนนี้ยังเศร้าเหมือนตามเคย อีกแล้ว ทําไมมันเศร้าอีกแล้ว
Ah จ้องมองใบหน้า หน้ากระจก คิ้วตก และก็ตาด่าคล้ํา
ผ่านมาหลายเดือน สงสัย ทําไมนานจังว้า (เชี่ย)
ร้องไห้กับเรื่องไม่เป็นเรื่อง พยายามดูอาการและก็เฝ้าสังเกต
ทําไมต้องมีชีวิตเพื่อนั่งซึมไปวัน ๆ อย่างไม่ทราบสาเหตุ
ก็ไม่อาจเข้าใจได้ หากสามารถเล่าให้ใครได้
อยากจะระบายทั้งน้ําตา ติดตรงที่คนเขาไม่อยากเข้าไปใกล้ แต่ก็ไม่เป็นไร
แดกยา แล้วเลี้ยงไข้กันไป แต่ร้องไห้ทีไรแม่งแสบตา อยากจะไล่มันไป
แต่เหมือนฉันจะ ยืนนิ่งลําพัง คืนนี้มันนานจัง ไม่ได้ขอให้ใครปลอบ
แค่หวังแค่เพียงสักวันจะหาคําตอบ เผื่ออะไรมันจะดีกว่านี้
* แต่วันนี้ตอนนี้ ต้องทนให้ไหว ผ่านมันไปให้ได้ ขอบคุณผู้คนมากมายรอบตัวฉัน
ตอนนี้ได้รู้ความจริง พวกเขารักฉันจริงๆ
มีแต่ฉันที่ไม่รักตัวเอง ปีศาจคือฉันเป็นคนสร้างมันเอง เท่านั้นเองจริงๆ
วันนี้ฉันก็ เหมือนที่เคย ยัง หวังว่าลึกๆ ฉัน ไม่ต้องนึก ไป
ถึงคําที่ใครซักคนจะเข้ามาซ้ําเติม
แต่ ฉันก็คง ต้องยัง เดิน กลางผู้คน ที่ฉันยังคงต้องพลัดเจอ
แอบใจละเมอ เผลอขึ้นมองข้างบนนภา ใยช่างว่างเกิน
( * )
Advertisment
